#1 FELL ON BLACK DAYS

Het is dinsdagavond net na etenstijd. Ik draai het slot om in mijn ouderlijk huis. Mijn vader zit vol pijn op een stoel.
"Ik was bijna van plan je te bellen" zegt pa.
"Heb je pijn? In je borst?"
"Nee. in mijn rug. Maar het gaat wel weer nu."
Hij moet nog een week wachten en dan gaan ze in het ziekenhuis zijn hart resetten. Dat doen ze daar blijkbaar vaker bij mensen. Maar nu heeft hij al weken pijn, maar moet hij wachten.
"Kan ik iets voor je doen? Moet ik pijnstillers pakken?"
"Nee. die heb ik. Het is goed. Maar als ik je bel. Neem dan op. Je neemt nooit op!"

Nee dat klopt daar sta ik bekend om. Maar als jij belt papa, als hartpatiënt, dan kom ik naar je toe rennen. Waar ik dan ook ben. Ik laat hem in pijn achter en probeer te slapen. De volgende ochtend word ik bezorgd wakker. Ik ga weer langs. Hij heeft al zijn sloten op slot gedraaid en zo kan ik onmogelijk bij hem naar binnen. Zijn bel doet het ook niet. Ik vloek de volle bak ironie tegen de goden. Ik voel mij slecht. Ik kan niet naar binnen. Als ik velen uren later nog niet naar binnen kan is het misschien ook te laat. Zo begint woensdag echt als een kutdag. Op de bank verval ik in negatieve gedachten en mijn gemoedstoestand keldert naar een dieptepunt. Ik ga een stuk wandelen. Dat helpt meestal wel. Ik ga koffie drinken bij mijn zus en door met haar te praten gaat het beter. Ik wandel weer terug naar mijn vader. De deur zit nog steeds op slot.



Mijn goede vriend Juan belt mij:
"Ha! het gaat helemaal niet regen vandaag. Dus we gaan bbq'en!"
"Hebben we dat dan afgesproken? Ik raak vergeetachtig. Misschien toch maar minder drinken."
"Nee. Je bent aussie. Dat hoef ik niet met je af te spreken."

Het is een mythe, maar dat maakt niet uit. Juan komt langs en we gaan op de mooiste lentedag van het jaar een barbecue aangooien. Hij komt onderweg M. tegen en voor ik het weet is het een happening. M. en Ymer sluiten vanavond aan. En het contrast tussen zo een rotte ochtend en nu is nog nooit zo groot. Ik besluit mijn vader maar te bellen. Hij neemt op. Vrolijk. Het gaat dus op dit moment weer even goed. Ik vraag of hij de sloten van zijn deur wilt draaien dan kan ik zijn barbecue lenen.

Ik doe met Juan boodschappen voor vier. Hij maakt uit komkommers zelf augurken en heeft gedroogde inktvis meegenomen. Het is merkwaardig lekker dat gedroogde inktvis. Ik steek de kolen in de hens. Het zonnetje schijnt en we drinken biertjes. Dan komt M. aan en die begint cocktails te maken. En we worden al snel dronken en we blijven grillen en dat is misschien allemaal ook best wel gevaarlijk. De buurt gaat naar bed en mijn vrienden klimmen in een speelhuisje. Volwassen mannen groeien nooit echt op. Ik maak een foto van het moment. De ijskast raakt leeg en we drinken nog wat in de buurtkroeg het Sluisje. De jongens willen verder drinken in de stad. Ik ben in jaren niet zo dicht bij huis geweest en ik bedank en fiets met een glimlach in twee minuten naar huis.

Als ik donderdagochtend wakker word op de bank, is het duidelijk dat er teveel gedronken is. En het aanrecht is een puinhoop. Terwijl ik mijn eerste koffie drink kijk ik op Instagram. Iemand plaatst een herdenking voor Chris Cornell. Ik denk: Dat kan helemaal niet? Toch? Het kan blijkbaar dus wel. Later op de middag wordt duidelijk dat hij zelf een einde aan zijn leven heeft gemaakt, vrijwel direct na een liveshow met zijn band Soundgarden. Deze show is grotendeels al live op YouTube te zien. Op de beelden lijkt er geen vuiltje aan de hand. Ik draai mijn favoriete nummer van Chris. Ik moet nog net niet huilen.



Het stemt mij heel verdrietig. Nu om een artiest die ik tien jaar geleden voor het laatst live heb gezien in de Melkweg. Toen was hij heel goed gehumeurd en wilde hij ons collectief over onze stonede bolletjes aaien. Ik werd weggeblazen door zijn krachtige vocalen en zijn uithoudingsvermogen van twee uur lang. Dat hij een uur later begon dan de bedoeling was, was ik dan ook meteen weer vergeten. Toen vijf jaar geleden Soundgarden weer bij elkaar kwam hoefde ik niet zo nodig. Maar mochten ze als Temple of the Dog ook Europa gaan touren dan stond ik vooraan!

Ik ga bij mijn vader op de koffie. We kijken naar een videoclip van Hunger Strike. Pa vindt het wel heel erg veel als Pearl Jam klinken: "Je bent ook naar Eddie Vedder in duet met Chris Cornell aan het kijken pa". Het valt allemaal op zijn plaats. De rest van de avond zonder ik mij weer af alleen, met de muziekgeschiedenis van Chris Cornell. De dagen gaan maar op en neer en heen en weer. Met een lach en een traan en ik weet niet zo goed wat ik er allemaal mee aan moet.