Vagrant I

Water. We dronken water. En later. Verdronk ik in water.

Ik neem u mee op een treurige zaterdagavond waarin heel veel gebeurde en zoals u vanzelfsprekend begrijpt is niets van dit verhaal waar.

Ik zit aan de grond en zwaar ook. Ik spaar de laatste dagen het aantal kopjes koffie dat ik kan zetten in de ochtend. Elke pot kan voorlopig even de laatste zijn. Rond drie uur ga ik langs mijn vader. Die heeft nog koffie. Hij heeft medelijden met mij en maakt gamba´s voor mij klaar. We kijken samen The Empire Strikes Back. Van de week dacht ik weer aan het moment vijfentwintig jaar geleden dat we die ook al keken. Hij kan zich niet zo veel meer van dat moment herinneren. Ik weet het nog heel goed.

Rond kwart voor zes ga ik weer op pad. Naar een boekenpresentatie van het boek De Stalkster. Voor de schrijfster en haar man ben ik op hun boekenpresentaties altijd in het zwart. Ik heb vanavond twintig euro op zak en daar moet ik het allemaal maar mee doen. Ik weet het allemaal niet zo goed te vinden in de Tolhuistuin. Behalve Peter Buwalda. Die kom ik steeds maar opnieuw tegen. Even sta ik op een verkeerde borrel en bots ik bijna tegen Ronald Giphart. Ik loop weer naar beneden en vraag aan het Garderobemeisje waar de IJzaal nou precies is. Ze kan het mij niet vertellen. Ik doe zelf maar een wilde gok en neem aan dat deze zaal aan de kant van... uh het IJ is. Ik ben net op tijd bij de zaal voordat de presentatie gaat beginnen. Er gaat een streep door mijn naam en ik kreeg twee consumptiemuntjes in mijn hand gepropt.

Om niet teveel aandacht te trekken verstop ik mij achterin. Ik ga op een houten blok zitten, in plaats van op een van de stoeltjes. Op de meeste van die stoeltjes staat gereserveerd, ik weet het allemaal niet zo goed. Simone van Saarloos is nog later dan ik en klimt over mij heen. Verder zie ik een Heerma van Voss. Geen idee welke van de twee. Ik kan vanaf dit houtenblok het podium niet goed zien. Ik luister en staar naar de grond. Het verhaal is grotendeels gelijk aan de interviews afgelopen week.

Als de presentatie klaar is is het tijd om sociaal te gaan doen. Ik voel mij zo hulpeloos alleen. Ik loop naar de bar en wissel de twee munten in. `alleen pinnen' zie ik staan. Wel godverdomme. Moed indrinken zit er verder ook niet in. Maar misschien helpen de twee biertjes. Verder wacht ik rustig af tot meneer van der Heijden wat dichterbij komt. Zijn vrouw is haar nieuwe roman aan het signeren. De rij loopt tot aan de garderobe. Ik wacht het rustig af.

Het bier is op en ik ben nog altijd alleen tussen vele vreemden. Met broer Frans had ik in 2011 kort ruzie op Twitter. Hij noemde mij schizofreen. Ik zou dat bij deze even recht kunnen zetten, maar ik durf niet. Ik kan hem nu ook geen drankje aanbieden. Het wordt op deze manier echt een belachelijke avond. Ik zie kans om meneer van der Heijden aan te spreken maar dan net springt die Buwalda voor mijn neus. Ik druip verslagen af en begin te vloeken: Buwalda steek die vuurpijlen maar... Nee blijf nou eens beschaafd.

Ik log in op het openbare Wireless Netwerk. Nood breekt wetten.

Junior: Negeer niemand. Maak vrienden. Mensen vinden het leuk als je ze complimenteert. Wees eens aardig.

Het is goed advies, maar al snel vind ik het whatsapp gesprek gezelliger dan deze boekenborrel.

Afwijsbrieven zijn fijn.

Een kwartier later zit ik bij deze jonge BNN presentator op de bank, drie hoog aan het Leidseplein. We drinken water uit champagne glazen. Niet mijn idee. Vorige week ben ik afgewezen op mijn sollicitatie bij 3voor12 als redacteur. Junior doet mij daarom een T-shirt van... 3voor12 cadeau. Daar heb je vrienden voor. Ik beken hem geen cent meer op zak te hebben. "Maar je leeft niet in armoede, dat is heel wat anders" Met de jaren begint hij steeds meer wijze dingen te roepen. Hij heeft feedback op zijn schrijfwerk van Jelte van Prometheus gehad en voelt zich daar onzeker over.

Dat is nergens voor nodig. Zo heeft hij vanavond vier potentiële afspraakjes met de dames. Hij kiest, zo zegt hij het zelf, voor de schrijfster. Om kwart voor negen vertrekt hij richting Osdorp. Ik sta weer op straat en om er een definitieve sombere avond van te maken stap ik de Balie binnen en geef ik mijn laatste centen uit aan een Affligem Blond en een film over een disfunctionele liefdesrelatie. [Zie trailer onder]

Het thema lijkt zo uit mijn 2012 gegrepen. Binnert de Beaufort kan het weten. De film is goed en dat komt voornamelijk door het acteerwerk die de hoofdrollen spelen. Ik kan mij bijna niet voorstellen dat ze dit acteerde.De zaal heeft drie echtparen. Een paar van in de zestig beide op sandalen. een paar van in de veertig met van die moeilijke brillen op. Een van rond mijn leeftijd, de dame met een jurkje uit India en zo een college sweater. En dan nog twee meisjes vooraan die te laat binnen kwamen. Eentje steekt tijdens de film haar blote benen met gekleurde sokken een paar keer de lucht in. Of de twee dames wat samen hebben zou ik niet kunnen zeggen. Er is ook nog een meisje alleen helemaal achterin. Ik kan na de film vragen wat ze van de film vond. Maar ik zie al snel mijn eigen traumas weer losbarsten in dat gesprek en dat is een lelijk gezicht.



Beter naar buiten en meteen door naar huis. Maar het begint te regenen. Daar word je niet goed van. En vooral heel nat. Ik fiets snel door naar cafe de Koe om daar mijn laatste 2.50 op de bar te kwakken en om wat op te drogen. Een biertje blijkt 2.60 te kosten. Met een aangeslagen blik op mijn handpalm vraag ik beteuterd maar of ik kan pinnen.

Als ik naar de automaat loop zie ik in een flits een bekend gezicht. Selin Kuscu zit aan de bar. De beste schrijfster van Nederland. Weet u dat ze vorige week voorlas op Lowlands? Ik was daar niet bij. Ik las het in een interview. Wat misschien door Oscar van Gelderen was geliked op Facebook, of door een docent van de Minor. Ik weet het niet zo goed meer. De pinautomaat spuugt gelukkig niet mijn pas uit en rekent op de valreep mijn biertje af, ik loop weer terug naar de hoek van de bar.

Toch wil ik Selin complimenteren (schijnen mensen leuk te vinden) en weer eens over de minor praten. Maar ze is druk in gesprek en ik sta als een verzopen kat annex enge stalker hier in die hoek van het cafe tegen de bar aan te druipen. "Selin zou jij misschien mijn eindredactie willen zijn?" het bier spuit uit mijn neus van deze krankzinnige zin. Ik zou u kunnen uitleggen dat ik ooit onder een redacteur bij Lebowski kort onder de vleugels was en Selin vorig jaar ook redactrice bij Lebowksi was, maar dat maakt het verhaal er niet beter op. Dan zie ik opeens met wie ze in gesprek is. Die fuckers van Go Back to the Zoo of Tropical Disco, of hoe de fuck ze tegenwoordig ook heten. Ik kan ook met hun een praatje gaan maken. Zeggen dat ik de originele frontman van Indian Askin ben. En Chino dan?  Ja die was toen de drummer...

...Dat kan ik allemaal doen maar ik zit alweer een tijdje op de fiets in de regen. De eindeloze regendruppels tikken tegen mijn kale voorhoofd en zinken door mijn kleding en mijn gemoedstoestand. In mijn hoofd speelt een film af zoals deze avond allemaal had moeten gaan.

Ik stap vlakbij centraal station onder een brug even af en besluit het allemaal maar op te schrijven. Op dat moment rijden die taxi's achter elkaar te hard voorbij en in drie golfbewegingen slaat er water over de rest van dit treurige verhaal heen.

Volgende keer beter. En een bonuslied: